Τα καδρόνια και οι τραμπουκισμοί χτυπούν το κίνημα και τη μαζική πάλη!
1. Με αφορμή και (όχι μοναδική) αιτία το επεισόδιο του άγριου ξυλοδαρμού μεταξύ οργανωμένων «ομάδων κρούσης» των ΚΝΕ και ΑΡΑΣ μέσα στο μεγαλειώδες φοιτητικό συλλαλητήριο της 8/2 καταγγέλλουμε κάθε τέτοια πρακτική και επιλογή. Πρόκειται για επιλογές και πρακτικές ξένες και εχθρικές στο κίνημα και στην υπόθεση της μαζικής πάλης. Πρόκειται για αντιγραφές αστικών αντιλήψεων και μεθόδων που στήνονται μάλιστα στη βάση προετοιμασίας και συγκρότησης ομάδων κρούσης εντός συλλογικοτήτων που θέλουν να αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα!
2.
Αποτελούν
έκφραση ιδεολογικού-πολιτικού εκφυλισμού και αδυναμίας στήριξης στη βάση της
πολιτικής αντιπαράθεσης της όποιας επιλογής. Είναι «φυσιολογική εξέλιξη» και
συνέπεια των ηγεμονίστικων-ιδιοκτησιακών-πραξικοπηματικών πρακτικών και κόλπων
που έχουν γίνει κανόνας στο
φοιτητικό
κίνημα (πχ πολλαπλά πανό με «υπογραφή» του ίδιου ΦΣ) αλλά όχι μόνο σε αυτό.
Ανάλογες άθλιες πρακτικές συμβαίνουν και στα σωματεία των εργαζομένων.
Ψευδεπίγραφοι «συντονισμοί» δεκάδων σωματείων, χρήση της υπογραφής
σωματείων,-που στην «καλύτερη» περίπτωση είναι αποφάσεις των ΔΣ, «αλυσίδες περιφρούρησης»
από άλλα μπλοκ εργαζομένων και άλλα πολλά, ανάλογα και χειρότερα,
συμβαίνουν διαρκώς και στο εργατικό κίνημα.
Βάση αυτών των άθλιων πρακτικών αποτελεί η άρνηση στο δικαίωμα των μαζών να ορίζουν οι ίδιες το Σύλλογο τους, το σωματείο τους. Στην «καλύτερη» περίπτωση, όλα αυτά εκφράζουν την ανεμπιστοσύνη στις μάζες και τη «λογική» υποκατάστασης της μαζικής πάλης με κόλπα, θεαματικές ενέργειες και ακτιβισμούς. Γι’ αυτό οι πρακτικές αυτές «επικοινωνούν» με αντίστοιχες από το χώρο της αναρχίας/αυτονομίας/ ακτιβισμού.
3. Πρώτη διδάξασα δύναμη σε αυτά η ΚΝΕ και το ΚΚΕ. Από τα «ΚΝΑΤ» στο Χημείο το 1978 μέχρι τα ατελείωτα χτυπήματα, κόλπα, πραξικοπήματα σε όλα τα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα. Εδώ βρίσκεται ατόφια όλη η ουσία του ζητήματος. Ο ρεφορμισμός-συμβιβασμός με μηχανισμούς και κάθε είδους απαράδεκτες ενέργειες εξασφαλίζει την «κυριαρχία του», δηλαδή τον έλεγχο του κινήματος και των μαζών στα δικά του όρια και μέτρα. Χρησιμοποιεί γι’ αυτόν το σκοπό βία και μεθοδεύσεις για την εσωτερική καταστολή του κινήματος. Ταυτόχρονα και από την άλλη, συνδιαλέγεται με κάθε αβρότητα με τις παρατάξεις και τις δυνάμεις του συστήματος, έχοντας ως βάση της συνδιαλλαγής του το «κίνημα» που έχει διαμορφώσει στα δικά του μέτρα.
4. Οι πρακτικές αυτές έχουν αντιγραφεί και αναπαραχθεί πολλαπλά εδώ και πολλά χρόνια από δυνάμεις που αναφέρονται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ακόμα και εντός του ίδιου πολιτικού σχηματισμού, της ίδιας συλλογικότητας. Είναι γνωστό ότι εντός των ΕΑΑΚ και μεταξύ των συνιστωσών δυνάμεων τους, εδώ και χρόνια, αντιπαραθέσεις «κορυφώνονται και λύνονται» με τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς ομάδων κρούσης που συγκροτούνται από τις συνιστώσες αυτές. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα του Οκτώβρη του 2020, όταν νΚΑ και ΑΡΙΣ συγκρούστηκαν με τον ίδιο τραμπούκικο τρόπο. Συνεπώς, δεν είναι πρωτόγνωρη η απαράδεκτη πρακτική της ΑΡΑΣ στις 8/2, και σε μια στιγμή κρίσιμη για την πάλη του ΦΚ, που βγαίνει ορμητικά στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια αδράνειας απέναντι σε μια κεντρική επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησής του. Το ζήτημα δεν αφορά -δυστυχώς- μόνο την ΑΡΑΣ!
5.
Στη
βάση των παραπάνω η πρόταση του ΝΑΡ για «πολιτική απομόνωση της ΑΡΑΣ» και των
δυνάμεων που συνεργάζονται με αυτήν (ΛΑΕ, ΜΕΡΑ25), ενώ δείχνει να θέλει να
σταθεί απέναντι σε αυτές τις λογικές και πρακτικές, δεν είναι πειστική. Γιατί
δεν συνοδεύεται από την αναγκαία, συνολικότερη και βαθύτερη κριτική και
αυτοκριτική που χρειάζεται, και μάλιστα, από μια δύναμη που έχει εμπλακεί και έχει
συμβάλει στην εμφάνιση και ανάπτυξη αυτών των πρακτικών. Η πρόταση του ΝΑΡ
περισσότερο παραπέμπει σε «στενές» πολιτικές επιδιώξεις, παρά στην οφειλόμενη
από όλους μας πολιτική αντιμετώπιση των αιτιών που παράγουν αυτές τις
οργανωτικές, τραμπούκικες πρακτικές εντός του κινήματος.
Πιο πολύ παραπέμπει σε έναν ακόμα
οργανωτικό διαχωρισμό (και μάλιστα, ενόψει φοιτητικών εκλογών και ευρωεκλογών),
παρά σε μια ουσιαστική πολιτική συμβολή που θα υπηρετεί την ανάγκη υπεράσπισης
της δημοκρατίας εντός των ΦΣ και των σωματείων, κόντρα (και) στις εσωτερικές
δυνάμεις καταστολής και πλαστογράφησης των διαθέσεων και των δυνατοτήτων των
μαζών.
6.
Η
ενίσχυση της κατεύθυνσης της μαζικής πάλης ενάντια στην πολιτική του συστήματος,
είναι η μόνη πραγματική απάντηση σε αυτόν τον εκφυλισμό. Είναι η μόνη απάντηση
στην αντιδραστική επιδίωξη η «κυριαρχία» στο κίνημα να κρίνεται με καδρόνια και
ομάδες κρούσης. Η γραμμή της μαζικής πάλης είναι η μοναδική γραμμή που θέλει
και μπορεί να υπηρετήσει τη δημοκρατία στους ΦΣ, στα σωματεία και συνολικά στο
κίνημα. Γιατί είναι η μόνη γραμμή που χρειάζεται σωματεία και ΦΣ όπλα των
εργαζομένων και των φοιτητών, είναι η μόνη γραμμή που στηρίζει και στηρίζεται
στη δύναμη των μαζών.
Τρίτη
13 Φλεβάρη 2024