<The image of this location is in the list above, but in order to protect the site's traffic costs, it cannot be displayed here, sorry.>
Το αγωνιστικό ξέσπασμα των αγροτών της Ευρώπης με δεδομένη την ανομοιογένειά του έχει κατορθώσει να επαναφέρει στο προσκήνιο τα αιτήματα αυτού του κομματιού της κοινωνίας. Ιδιαίτερα η φτωχομεσαία αγροτιά που ξαναβγαίνει στο δρόμο για την επιβίωσή της έχει κερδίσει πλατιά λαϊκή υποστήριξη καθώς γίνεται αντιληπτό ότι η επίθεση αφορά άπαντες και ο αντίπαλος είναι κοινός.
Η καλλιέργεια κοινωνικού αυτοματισμού από συστημικά κέντρα στοχεύει να απομονώσει τους αγρότες, να εμποδίσει τη λαϊκή υποστήριξη να πάρει χαρακτήρα συμπαράταξης, να μη μετεξελιχθεί σε μέτωπο αντίστασης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Έτσι επιστρατεύονται όλων των ειδών τα τεχνάσματα, οι λοιδορίες και οι συκοφαντίες. Εμφανίζεται προκλητικά το μαύρο ως άσπρο για το ποιοι είναι οι αγρότες, για το ρόλο τους στην κοινωνία και τον αγώνα τους.
Οι αγρότες περιγράφονται συλλήβδην ως αμόρφωτοι, ακροδεξιοί, που αντιδρούν στις λεγόμενες «πράσινες» πολιτικές της ΕΕ για τον ευρωπαϊκό πρωτογενή τομέα. Ενοχοποιούνται γιατί δεν δέχονται τη SUR, τη νέα συμφωνία για τη χρήση των αγροχημικών εφοδίων (φυτοφαρμάκων). Δεν αποδέχονται, στο πλαίσιο της πράσινης μετάβασης, τον περιορισμό της χρήσης αγροτικού ντίζελ, αλλά αντίθετα διεκδικούν φθηνά καύσιμα και ρεύμα για τη μείωση του κόστους παραγωγής. Όσον αφορά την κτηνοτροφία, αντιδρούν στις νέες νόρμες που επιβάλλουν οι οδηγίες της ΕΕ για μείωση των ζωικών αποβλήτων. Με όρους ιδεολογικής επίθεσης, αγρότες και κτηνοτρόφοι, δηλαδή το κομμάτι της κοινωνίας που βρίσκεται εξ ορισμού πιο κοντά στη φύση και στο ύπαιθρο, παρουσιάζονται ως ένας βασικός υπεύθυνος για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας.
Η περιβόητη «Πράσινη Συμφωνία» της ΕΕ επιδιώκει «κλιματική ουδετερότητα» ώς το 2050 και πλήττει γεωργία και κτηνοτροφία με περικοπές στην παραγωγή κρέατος, μείωση των εκπομπών αζώτου, απαγόρευση φυτοφαρμάκων και μείωση καλλιεργειών. Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ, ντυμένες με οικολογικό μανδύα, και σε συνδυασμό με το μεγάλο τσεκούρι στις επιδοτήσεις μέσω ΚΑΠ αλλάζουν δραστικά το χάρτη του πρωτογενούς τομέα στην Ευρώπη και το τι παράγεται, με ποιον τρόπο και σε τι ποσότητες.
Τα λεγόμενα περιβαλλοντικά μέτρα της ΕΕ στην πραγματικότητα εντάσσονται σε μια διαδικασία συγκεντροποίησης της παραγωγής, ενίσχυσης μερίδων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανταγωνισμού των μεγάλων πολυεθνικών διάθεσης αγροχημικών εφοδίων. Ουδεμία σχέση με (ανύπαρκτες) οικολογικές ευαισθησίες των ευρωπαϊκών ελίτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες της ΕΕ προωθούνται οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες, όπως η πρόσφατη μεγάλη συμφωνία ΕΕ με χώρες της Λατινικής Αμερικής. Φυσικά τα εισαγόμενα τρόφιμα που θα καλύψουν το κενό παράγονται χωρίς τις «πράσινες» προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, π.χ. με ανεξέλεγκτη χρήση φυτοφαρμάκων, άρα η προστασία του καταναλωτή από τυχόν επιβαρυμένα τρόφιμα πάει περίπατο...
Έτσι ενισχύεται η διατροφική εξάρτηση των χωρών της περιφέρειας, μεγάλες ζώνες (ειδικά στον ευρωπαϊκό νότο) οδηγούνται στην εγκατάλειψη, ενώ στη θέση των καλλιεργειών επιδοτούνται τα φωτοβολταϊκά. Η αποανάπτυξη τομέων της γεωργίας, όπως βαφτίζεται ο μαρασμός εύφορων εκτάσεων με σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες, δεν οδηγεί τελικά στη μείωση της μόλυνσης της βιόσφαιρας. Αντίθετα, ανοίγει χώρος για τη διόγκωση άλλων κλάδων (πιο κερδοφόρων στη συγκυρία) με τελικά πιο καταστροφικά αποτελέσματα για την ισορροπία της φύσης. Στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, τελικά πριμοδοτείται η «πράσινη μπίζνα» για να καλυφθεί η ανάγκη του κεφαλαίου για νέα προσοδοφόρα πεδία κερδοφορίας.
Όλα αυτά επιταχύνουν τη διαδικασία ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, καθώς στις νέες νόρμες μπορούν να προσαρμοστούν όλο και λιγότεροι και πιο συγκεκριμένοι αγροτοκτηνοτρόφοι και σίγουρα καθοριστικό πλήγμα δέχεται ο μικρός και ο μεσαίος παραγωγός. Είναι αυτό το πλειοψηφικό τμήμα του αγροτικού κόσμου που αδυνατεί να διαχειριστεί το συνεχώς αυξανόμενο κόστος των αγροεφοδίων, που είναι έρμαιο στις πιέσεις των μεσαζόντων εμπορίας τροφίμων, που επιβαρύνεται και με την ακρίβεια σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Λόγω του υψηλού κόστους έρχεται η φτωχοποίηση και τελικά η συγκέντρωση του κλήρου και η συγκεντροποίηση της παραγωγής προς όφελος των «μεγάλων του κλάδου» που μπορούν να λειτουργούν με όρους που προσιδιάζουν στην καπιταλιστική παραγωγή. Διαφορετικά, εκεί που είναι ασύμφορο έρχεται η εγκατάλειψη και το ρήμαγμα της υπαίθρου.
Επακόλουθο των παραπάνω είναι η πτώση της ποιότητας του προϊόντος που φτάνει στο τραπέζι του λαϊκού νοικοκυριού. Η πρόσβαση σε αγνά τρόφιμα βιολογικής παραγωγής με απλησίαστες τιμές αφορά μοναχά μια μειοψηφία του πληθυσμού, ενώ η μάζα προορίζεται να καταναλώνει πλαστικά άνοστα φρούτα από τη Βραζιλία, λάδι από το Μαρόκο και κρέας από την Αργεντινή.
Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το τι τρώμε, αλλά για το ποιοι και πόσο κερδοφορούν από τη διαδικασία παραγωγής και εμπορίας τροφίμων. Δεν ενδιαφέρονται για το περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αλλά για το ποιοι και πόσο θα ευνοηθούν από τον ανταγωνισμό για την πράσινη μπίζνα.
Το οικολογικό πρόβλημα που το ίδιο το κεφαλαίο δημιουργεί από την αδηφάγα λειτουργία του το ενσωματώνει σαν νέο πεδίο κερδοφορίας και ανταγωνισμού μεταξύ των μερίδων του. Και έτσι διαμορφώνει τους όρους όχι για να το λύσει αλλά για να το επιδεινώσει. Άλλωστε η εμπορευματική-κεφαλαιοκρατική παραγωγή προϋποθέτει όχι μονάχα την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας, αλλά και την καταλήστευση του φυσικού πλούτου. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία διαταράσσεται η οικολογική ισορροπία και η σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Η μεγάλη μάζα της αγροτιάς, που καλείται μέσα στο δοσμένο πλαίσιο να παλέψει για την επιβίωσή της, φορτώνεται τεχνηέντως τα αποτελέσματα μιας διαδικασίας στην οποία η ίδια είναι αντικείμενο και όχι υποκείμενο. Η προοπτική της βρίσκεται πλάι στην εργατική τάξη, στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, εκεί που ο άνθρωπος και όχι το κέρδος θα βρίσκεται στο επίκεντρο της παραγωγής. Σε αυτή την προοπτική μπορεί να παραχθεί και μια ανώτερη ενότητα του ανθρώπου με τη φύση, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της. Η πρώτη έφοδος στον ουρανό παρήγαγε δεδομένα και σε αυτό τον τομέα και σίγουρα ο επόμενος κύκλος θα δώσει ακόμα περισσότερα!