«Τελικές λύσεις» και οδυνηρά ερωτήματα
Βασίλης Σαμαράς*
Η πολιτική των σιωνιστών στοχεύει στην «τελική λύση» του παλαιστινιακού ζητήματος με την εκκαθάριση των Παλαιστινίων και τη δημιουργία ενός αμιγώς ισραηλινού κράτους στη γη της Παλαιστίνης.
Συνεχίζεται χωρίς σταματημό το μακέλεμα των Παλαιστινίων στη Γάζα από τις ισραηλινές δυνάμεις. Δεκάδες χιλιάδες οι δολοφονημένοι, άλλοι τόσοι και περισσότεροι οι σακατεμένοι, εκατοντάδες χιλιάδες οι ξεσπιτωμένοι. Αυτό το διαρκές έγκλημα η «ευαίσθητη» Δύση όχι μόνο το προσπερνά, αλλά και ενισχύει με κάθε μέσο τη σιωνιστική θηριωδία προσφέροντας αφειδώς χρήματα και όπλα. Καθόλου τυχαία βέβαια. Αλλωστε και η ίδια η «δημοκρατική» Δύση έχει μακρά παράδοση όσον αφορά τη μαζική εξόντωση ολάκερων λαών. Πολύ περισσότερο που ήταν η ίδια που προώθησε τη δημιουργία του σιωνιστικού κράτους σαν δικό της προκεχωρημένο φυλάκιο στη Μέση Ανατολή.
Με βάση αυτά τα δεδομένα δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η σιωνιστική προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από τα κυρίαρχα δυτικά ΜΜΕ, επιχειρεί να δικαιολογήσει τη συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων. Υποστηρίζει ότι το Ισραήλ ασκεί το «νόμιμο δικαίωμα άμυνας», ότι μάχεται ενάντια στην τρομοκρατία και σε αδίστακτους δολοφόνους. Πρόκειται για τη «συνήθη» αντιστροφή της πραγματικότητας. Ας δούμε.
|
| Η σέλφι της ντροπής από Ισραηλινές σφαγείς | AP PHOTO |
Ποιος αλήθεια επιτίθεται σε ποιον; Ποιος τρομοκρατεί ποιον; Ποιος δολοφονεί ποιους;
α) Στην απογραφή του 1882 διαπιστώθηκε ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν το 3% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, οι Χριστιανοί το 9% και οι Αραβες το 88%. Οταν, λοιπόν, με αφετηρία αυτό το 3% έφτασαν να διεκδικούν το 100% της Παλαιστίνης απέναντι στο 88% (ή και 97%), ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος;
β) Το σιωνιστικό κράτος γεννήθηκε μέσα στο αίμα και μέσα από την πιο άγρια τρομοκρατία των ένοπλων εβραϊκών σχηματισμών (Χαγκάνα, Ιργκούν και Στερν). Μια τρομοκρατία που ασκήθηκε ακόμη και απέναντι στους προστάτες τους Βρετανούς με την ανατίναξη του ξενοδοχείου-αρχηγείου της βρετανικής αποστολής που έθαψε 200 Αγγλους αξιωματικούς, αλλά και τη δολοφονία του μεσολαβητή του ΟΗΕ Μπερναντότε. Με τις τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στους άοπλους και ανοργάνωτους τότε Παλαιστινίους και με στόχο την εκδίωξή τους από τη γη τους. Αιματοβαμμένο σύμβολο των επιδιώξεών τους η σφαγή του Ντερ Γιασίν, η οποία, όπως έμμεσα και κυνικά παραδέχτηκε η «αριστερή» Γκόλντα Μέιρ, υπηρέτησε αυτές τις επιδιώξεις. Μια πολιτική τρομοκράτησης των Παλαιστινίων που συνεχίστηκε αδιάλειπτα από τα τότε μέχρι τα σήμερα.
γ) Οσον αφορά το ζήτημα των δολοφονιών, είναι γεγονός ότι υπήρξαν σε όλο αυτό το διάστημα και πολλά θύματα στην πλευρά του Ισραήλ. Δεν υπάρχει ωστόσο καμιά σύγκριση σε σχέση με τα θύματα της άλλης πλευράς. Είναι ασύλληπτος ο αριθμός των Παλαιστινίων που δολοφονήθηκαν στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Ενα δολοφονικό όργιο που συνεχίζεται και στις μέρες μας στην πολύπαθη Γάζα αλλά και στη Δυτική Οχθη.
Προς την «τελική λύση»;
Προς τι και γιατί όλα αυτά. Βασική επιδίωξη των ιμπεριαλιστών προστατών του Ισραήλ είναι η διατήρησή του σαν το ισχυρό έρεισμα της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα και με τρόπο που να μη διαταράσσονται οι σχέσεις τους με τις άλλες αραβικές χώρες. Μόνο που η πολιτική των σιωνιστών εκμεταλλευόμενη αυτή τη σχέση στοχεύει ακόμη μακρύτερα. Στοχεύει στην «τελική λύση» του παλαιστινιακού ζητήματος με την εκκαθάριση των Παλαιστινίων και τη δημιουργία ενός αμιγώς ισραηλινού κράτους στη γη της Παλαιστίνης. Με τη διαρκή τρομοκρατία, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, τους εκτοπισμούς, τις δολοφονίες αλλά και τη διαρκή επέκταση των εποικισμών. Σε σχέση με αυτή την επιδίωξη έχει ενδιαφέρον να δούμε και ορισμένα ακόμη πράγματα.
Οι εκ των έσω παραδοχές
Ενα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε η μαζική εξόντωση των Εβραίων από τους ναζί. Εξηγήσιμο, συνεπώς, το ότι με βάση το τραύμα που κουβαλάνε οι Εβραίοι εξεγείρονται όταν κάποιος συγκρίνει την πολιτική τους απέναντι στους Παλαιστινίους με εκείνη που άσκησαν οι ναζί απέναντι στους Εβραίους. Μόνο που μάλλον πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Ας περάσω, λοιπόν, σε αυτά που ανέφερε παλιότερα ο Γκίντεον Λεβί, διακεκριμένος Ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ανέφερε ότι στο πλαίσιο της ισραηλινής πολιτικής αλλά και της κοινωνίας κυριαρχούν σε σημαντικό βαθμό ορισμένες αντιλήψεις.
α) Πως οι Ισραηλινοί αποτελούν τον περιούσιο λαό και άρα δικαιούνται να ενεργούν όπως θέλουν.
β) Πως αποτελούν τα θύματα της Ιστορίας και συνεπώς δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται θύτες των Παλαιστινίων.
γ) Πως θεωρούν τους Παλαιστινίους κατώτερο ανθρώπινο είδος και άρα είναι φυσιολογικό να τους αντιμετωπίζουν ακόμη και με απάνθρωπο τρόπο.
Δυσάρεστα ερωτήματα
Με βάση λοιπόν το σύνολο των δεδομένων που έχει σωρεύσει μια πορεία τόσων χρόνων μπορούν να τεθούν ορισμένα σοβαρά ερωτήματα.
α) Ποια η διαφορά ανάμεσα στην πεποίθηση των Εβραίων ότι αποτελούν τον περιούσιο λαό και το χιτλερικό «Deutschland über alles»;
β) Ποια η διαφορά ανάμεσα στη ναζιστική αντίληψη που κατέτασσε τους Εβραίους στην κατηγορία των υπανθρώπων και τις απόψεις στο Ισραήλ που αντιμετωπίζουν τους Παλαιστινίους ως κατώτερο είδος ανθρώπων;
γ) Ποια η διαφορά ανάμεσα στις προθέσεις των ναζί να επιβάλουν ως «τελική λύση» του εβραϊκού ζητήματος τη μαζική εξόντωση των Εβραίων και την πολιτική που βλέπει ως «τελική λύση» του παλαιστινιακού ζητήματος τη μαζική εξόντωση-εκδίωξη των Παλαιστινίων και τη δημιουργία αμιγώς ισραηλινού κράτους στο έδαφος της Παλαιστίνης;
Οι απαντήσεις, στην κρίση του αναγνώστη.
*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)